خدایا شکرت (2)

خدایا شکرت

تو از نیت هرکار من با خبری

داره ما رو میبینه

امروز رفتم پیش یکی از دوستای خانوادگیمون
خیلی آدم بزرگیه. نظر کرده هم هست 
هروقت میرم کلی از خواب هاش تعریف میکنه و چیزهایی که دریافت میکنه. 
مو به تنم سیخ میشه فقط تلاش میکنم اشکام سرازیر نشه.
هروقت ازاونجا میام احساس  میکنم دوباره تلنگر خوردم
کجام؟ دارم چیکار میکنم؟ چنان دگرگونم که تا صبح میخوام بخاطر تمام کارام استغفار کنم‌. چقدر از همه چی دور شدم باز... چقدر از چتر معنویتم اومدم بیرون باز.
 خلاصه الان حالم خیلی خاصه کاش چندنفر بودیم دورهم جمع میشدیم یه حدیث کسا میخوندیم یه رحمتی ، نگاهی حاصل شه 
خلاصه دلم گرفته
من خیلی آدم بدیم. حضرت مهدی هر لحظه داره ما رو میبینه و هی برام استغفار میکنه،مراقبمه و دلش بخاطر کارامون گرفته اونوقت من با پررویی جلوش هرغلطی دارم میکنم. میفهمییییی هررررررررررررررررر غلطی 
دارم چیکار میکنم با خودم؟؟!!!

 

پ.ن : هله بشکن قفس ای جان چو طلبکار نجاتی

مراقب احساسات اطرافیانمون باشیم

دیشب فهمیدم بابام از اینکه من همش تو اتاقمم و زیاد باهاش حرف نمیزنم، از اینکه بیشتر با مامانمم و خیلی باهم میخندیم ناراحته

مستقیم نگفت ها ولی من متوجه شدم. اون لحظه به خودم گفتم که چرا از بابات غافل بودی ؟ چرا هیچوقت احساسات اونو در نظر نگرفتی؟ از دید اونم نگاه کن.  تصور اینکه این مدت چقدر از تنهاییش ناراحت بوده منو غمگین میکنه. دیگه دلایلم برام موجه نبود که حرفی نداریم باهم یا گاهی حوصلم سرمیره یا  دعوامون میشه من فقط میخوام به هر نحوی حتی در کسل کننده ترین شیوه ممکن بخشی از روزمو کنار اون بگذرونم شاید با حرف زدن یا با نشستن کنارش درحالی که مشغول کارهای خودمم :)

داستان طویل قبولی رانندگیم

من بلافاصله بعد کنکورم اولین کاری که کردم این بودکه رفتم آموزشگاه رانندگی ثبت نام کردم. 8جلسه تئوری رفتم و شهرمم از 12جلسه 10 جلسشو رفتم اما مربیم اینقدر بد بود که نه تنها اصلا نتونستم ازش چیزی یادبگیرم که حتی اعتمتدبنفسمم از دست دادم. خیلی غرغرو بود و حساس به ماشینش. خلاصه من که تجربه نداشتم فکر میکردم مشکل از خودمه. هیچی دیگه مهر شد دانشگاهم شروع شد و من دیگه نرفتم اینقدم اعتماد بنفسم کم شده بود که از ترسم اون2جلسه رم پیچوندم.

تابستون سال بعد که پارسال میشه  رفتم پی شو گرفتم. گفتن پروندت باطل شده و مجبور شدم از اول ثبت نام کنم:| و دوباره 8 جلسه تئوری رفتم

برای شهر کلی به مدیر آموزشگاه التماس که تروخدا یه مربی خوب بهم بدین که اون قبلیه خیلی بد بود و اینا. خلاصه با یکی برداشتم

مامان بابام پارسال رفته بودن مکه و بار زندگی کلا رو دوش من بود و خیلی تحت فشار بودم. جلسه سوم مربیم بهم گفت رانندگیت افتضاح بود. وااای نگم که چقدر حالم بود من که کلا از قبل حسم به رانندگی بد شده بود حال روحیمم خوب نبود خلاصه با همون جمله نابود شدم

اما هفته بعدش که فکر کنم جلسه ششم ام بود کلی ازم تعریف کرد و گفت رانندگیت عالیه. دست فرمونتم خیلی خوب و نرمه راحت میتونم ماشین بدم دستت خودم برم سر گوشی

منم کلیییی خوشحال شدم و روحیه گرفتم

خلاصه که12 جلسه مو رفتم تاییدم کرد و رفتم برای آزمون شهر

مربیم میگفت تو خیلی خوبی، دفعه اول قبولی اما نشدم یبار دیگه هم امتحان دادم یازم رد شدم که بعدش باز دانشگاه شروع شد و باااز وقفه افتتاد

تا امسال 

امسال باز با یه مربی دیگه دو جلسه برداشتم. 

وقتی میخواستم برم امتحان بدم کلی دعا و نذر و صلوات و ذکر که خدایا تروخدااا اینبار قبول شم. یه رنندگی 3ساال طول کشید.😑

اما باز رد شدم :/

اونروز خیلی ریختم بهم چون همش سر استرس یا بی دقتی رد میشدم . کلی هم دعا کرده بودم واسه همین فکر میکردم قبولم

اما خداروشکر الحمدالله بار چهارم قبول شدم و با شیرینی اومدم خونه😍

حالا یه ماه از اون ماجرا گذشته هنوز گواهینامه نیومده نمیدونم چرا :(

اولین نفر بین همه رفتم کلاس رانندگی آخرین نفر هم گواهیناممو گرفتم 🤦🏻‍♀️

درسی که گرفتم این بود وقتی به یه چیزی بچسبی هیچ وقت به دستش نمیاری. به محض اینکه رهاش کردم و دیگه قبولیه برام مهم نبود قبول شدم👌

خدایا شکرت

خدایا شکرت

من همیشه دیر می فهمم که تو چقدر همه چی رو درست چیدی

مثل یه بچه ۵ساله غر زدم فقط

ما فامیل های درست حسابیی نداریم. از طرف پدریم هم خیلی اذیت شدیم. تحقیر شدیم و هرکاری خواستن کردن. سال ها از اون روزهای نکبت میگذره. همشون دارن چوب کارشونو میخورن و تو زندگیاشون به در بسته خوردن. اخر یکی از عمه هام از این همه گرفتاری به سطوح اومد. رفت براش قرآن باز کنن. میدونین چی بهش گفتن؟ گفتن یه نفر تو فامیلتون هست بااین مشخصات ( که مشخصات مامان منو گفته) شما اونو خیلییی اذیت کردین و دلشو خیلی شکوندین برای همین این بلاها سرتون اومده. حالا همشون میدونن چرا اینقدر بدبخت شدن. جالبیش میدونین چیه؟ به روی خودشون نمیارن و هنوزهم هرچندوقت یبار انگار تو حلقشون داره خشک میشه هی یجوری تیکشونو میندازن. نکته هم اینجاست که بابای من هنوز خواهراشو دوست داره 😊😊 فامیلای مادریمم هیچوقت ازشون آبی گرم نمیشه و داستان های خاصی هم با اونا داریم. خودم خواهر و برادر ندارم.

ما کلا سالی دوبار با هم رفت آمد میکنیم. عید و ماه رمضون. چون دیگه رفت آمدها بخاطر مشکلات خانوادگی کمتر شده. من زیاد با خانواده پدریم اوکی نیستم و باهاشون گرم نمیگیرم به دلایل زیادی

همه اینارو گفتم تا به اینجا برسم

امروز یکی از عمه هام برای اولین بار با بابام تماس  تصویری گرفت و خواست حالشو بپرسه( والا تا حالا ازاین خبرا نبوده نمیدونم یهو چیشد یاد ما افتاد) مامانم که خونه نبود . منم نرفتم صحبتی کنم. 

بعد اینکه حرفشون تموم شد برای اینکه من با خواهرش صحبت نکردم میدونین چی بهم گفت؟؟

گفت آینده نگر باش. اگر من و مامانتو نداشته باشی خواهر برادرم که نداری! بااین رفتارت تو هیچ کسو نداری و تنها و بی کس میشی.

ادامشو یادم نمیاد چون دیگه میشنیدم ولی گوش نمیدادم چون تو یه بُهتعمیقی فرو رفتم که پر از احساس غم، خشم، تعجب، حال بد و نگرانی بود. راست میگه اما این فقط ظاهر ماجراست. متاسفانه قشر مذهبی جامعه ما دینشون رو فقط منوط به نماز و حجاب و روزه و قرآن و ظاهر ماجرا میدونن ولی دریغ از ایمان های قلبی. به بابام نگفتم ولی اینجا میگم. خدایی که منو آفرید خودش شرایط منو میدونه تاالان هیچوقت نزاشته احساس تنهایی کنم پس بعدشم نمیزاره.همیشه آدمای خوبی  رو سر راهم قرارداد و مراقبم بود. من اینو کاملا حس کردم.خدا خودش تو قرآن گفته من هرکسو بخوام عزیز میکنم و هرکسیو بخوام ذلیل. من نمیدونم چرا ما به خدا اینجور نگاه نمیکنیم که همه چی بااونه پس نگرانیی وجود نداره؟ این همون ایمانیه که باید باهاش نماز خوند روزه گرفت.

امروز دلم خیلی شکست 

امروز تنهاییمو تو خانواده از مهم ترین آدم زندگیم شنیدم.

امروز ازاینکه بابام متوجه نیست دورش چه خبره خیلی ناراحت شدم.

امروز تاسف خوردم که خدا رو ندید.

امروز بهم خیلی برخورد. مثلا اگر من بااونا خوب باشم فکر میکنید مهری از اونا میبینم؟ خیر  باورتون میشه اگر بهشون محبت کنید میگن چقدر آدم ضعیف و بدبختیه؟ وای اصلا موجودات فوق العاده غریبین 

اینجا تنها جایی بود که میتونستم بگم خالی شم. قضیه خیلی شخصیه نمیشه به هرکسی گفت. اینجا هم کسی منو نمیشناسه خداروشکر

ببخشید که اینقد حرف زدم و چرت گفتم و غر زدم. اگه کسی تااخر خوند ببخشید که وقتتو گرفتم.

 

خودم کیست؟

این روزها که کرونا مهمون ماست بیشتر باخودم مجالس انس و خلوت دارم. داریم بیشتر با هم آشنا میشیم. نشست های فلسفی و پریشان نویسی ها روتین هر روزه ی خودم با خودمه. ما باهم جنگ اعصاب زیاد داشتیم ،جزم‌های حقیر و چندش‌آور هم :)

حرف هایی که بینمون رد وبدل شده کم نبوده اما هردفعه بیشتر نمی شناختتمش. رابطه ما بیشترحکم یه جریان خطی پسرفت گرا رو داره. اما خب بازم دوسش دارم . دقیقا تو نقطه ای از زندگیم قرار گرفتم که تقریبا جواب همه سوالامو میدونم تا نیمه به اون چیزی که میخوام رسیدم مونده پایان دادن به دست‌وپا زدن در دام‌های آهن‌بافت وجود و شروع ...

برای یه پایانی لا یتناهی

الان نیاز دارم که با خودم پیمان نامه صلح ورسای ببندم. . ولی تموم کردن جنگ همانا و غرامت خواهی و تقسیم اراضی و اشغال سرزمین های صهیونیستی ایگوها هم همانا 

هوس متحد شدن نزده به سرم میخوام جهان یگانه خودمو که پادشاهش خویشتنِ خویش ام باشه بسازم.  در خودم حل شم و جمله یکی شم.

این خویشتن نو نیازمند سازه ها و طرحواره های جدیده

{ این قافله از قافله سالار خراب است}

ولی گاهی احساس میکنم آن سان شده ام گم که به من دسترسی نیست

هشتگ : کاگران مشغول کاراند

دوست مجازی

شما ها دوست مجازی دارین؟ نظرتون درباره دوست مجازی چیه؟ اگه دارین چجوری آشنا شدین؟

 

چندوقته به این فکر میکنم یه دوست مجازی پیدا کنم. برای همین میپرسم

بنظرم داشتن دوست مجازی یه طعم جدیده که تاحالا امتحان نکردمش پس از خودم نظری ندارم

من یک فراریم از جهان تجربی بیرون از خودم

 

امروز تو وبلاگ دوستی خوندم "سعی نکنید  آدم دیگه‌ای باشید. کسایی که اینجان از همه جا و همه کس فرار کردن که اینجان. یعنی اینجا حکم خلوتشونو داره. سعی نکنید توی خلوت هم نقش بازی کنین. اونی باشین که هستین کسی رو بنویسید که زندگی کردین. "

واکنش من بعد خوندنش این بودکه واااای دقیقا اره

حقیقتا دلیل واقعیم برای اومدن به  دنیای وبلاگ فرار از دنیاهای دیگه است که آدماشونم شامل میشه.

اینجا هیچ کسو نمیشناسم و براحتی میتونم نقاب از چهره بردارم و خودمو اینجا بنویسم. میخوام وجودم اینجا ثبت بشه تا فضاهایی مثل تلگرام و اینستا، که آلوده ی جذب ممبر و فالوو و لایک شدنن. نمیخوام تو این دنیای غیراصیل درگیر اینگونه دغدغه ها باشم فلذا اینجا هم نمیخوام هرروز حواس 5گانه امو متمرکز کنم که تعداد فالورام چندتا شدن. من یه فراریم از جهان تجربی بیرون از خودم و پناه آوردم به جهان شهودی درون خودم.

به عنوان یه فراری هنوز احساس امنیت بی نقصی رو تجربه نکردم و مونده تا با درون خودم به صلح برسم. ولی اینجا بستر تراوشات ذهنمه تا با نوشتن که مددکار شخصی منه شوریدگی هاش به سامان بدل شه. باشد که رستگار باشم.

درباره خودم بودن باز هم مینویسم که از سلسله بحث های دیالکتیکی منه. 

امشب چشمام یاریم نمیکنه.

 

شب نگار

گاهی اوقات اینقدر عمیق به جزئیات زندگی نگاه میکنم که خودم توش غرق میشم . امان از ذهن فلسفه باف... 

یه یاس فسلفی هست که زیر تختمه بعضی شبا که یکم بیرون از پتوام دستمو میگیره میاد بالا..

کسی نمیدونه ولی علت تمام نخوابیدن های من یاس فلسفی / ترس / فکر بیهوده و یک کلام ایگوهام ان که خیلی خوردن و زورشون یهم میرسه 

جالب اینه پادتن شو دارم واس همین دو سه سالی هست خیلی حالم بهتره. اما گاهی تهی میشم و زورم نمیرسه استفادش کنم.

"گر بر سر نفس خود امیری مردی "

من نامردم :)