از مجموعه مراقبت های فردی
آلن دوباتن عزیزم می‌گفت شما درسته بزرگسال هستید ولی درست مثل نوزاد‌هایی که میرن مهمونی و از شدت صدا و همهمه بعد یه مدت خسته می‌شن و گریه می‌کنن و وقت خوابشون می‌رسه، باید مواظب استرس‌ها و نوعی که زندگی می‌کنید و اطلاعاتی که وارد می‌کنید به مغزتون باشید و کنترلشون کنید. یکی از راه‌ها این بود که :
تعهداتتون و تعداد آدم‌های دوروبر خودتون رو کم کنید
از لحاظ تئوری خیلی این حرف رو میزنن که باید آدم‌های زیادی اطرافمون باشن، ولی تعهد زیاد باعث میشه که انرژی روانی زیادتری ازمون بره و ما باید توی هرحالتی، هرکاری، هرموقعیتی، تایم‌هایی رو به خودمون اختصاص بدیم.
راه دیگه این بود که:
با دفتر و خودکار برید توی رخت‌خواب
برای خودتون بنویسید که چی بهتون اضطراب میده؟
چه‌چیزی و چگونه باعث رنجتون میشه؟
و چی هیجان‌زده‌تون می‌کنه؟
و به این‌ها جواب بدید و از جواب‌ها نگه‌داری کنید.
در طول زمان باعث میشه هم بیشتر خودتون رو بشناسید و هم منبع‌هارو شناسایی کنید و هم بتونید هیجان‌هاتون رو بهتر کنترل کنید🌸
پی نوشت : من یه مدته اینکارو میکنم خیلی بهم آرامش میده.. امتحان کنین ؛)
عه شما هم آلن دو باتن میخونید!؟ چه کتابیشو!؟
من تسلی بخشی‌های فلسفه اش رو تموم کردم فکر نکنم حالا حالاها بتونم کتابی ازش بخونم...